بسم الله الرحمن الرحیم                         

این وبلاگ
دل نوشته های طلبه ایست حقیر مطیع ولایت که با دلی کبیر چشم به راه منجی ایست که
تمامی جهانیان فطرتا انتظارش را می کشند گر چه هنوز وجود خاکی آنها افلاکی نشده
وآمادگی پذیرش فرزندی از نسل ولایت فرزند حیدر کرار و محمد المصطفی رحمت للعالمین(ص)
را نداشته باشند.

این وبلاگ
را هاتف نام نهادم دلیلش این است که وجود مبارک حضرت احدیت هر لحظه و هر آن انسان
را صدا در می دهد که بیا ای بنده ما به سوی ما تا تورا اکرام بخشیم وداخل در بندگان
خاصه خود گردانیم گرچه این قدر این ندا بدیهی است که انسان آن را به باد فراموشی
می سپارد.

مولوی در دفتر ششم می فرماید:

                         سوی او نه هاتف و پیک
بود              گوش امیدش پر از لبیک بود

هدف از این
وبلاگ: درد دل ها و دغدغه های من در مسائل فرهنگی و سیاسی جامعه خود است که امید
است فقط در راه ولایت خاصه قدم برداریم و صحبت های ما نیز قبول ایشان افتد و همیشه
به سوی ظهور قدم برداریم که راهی جز این نیست و این راه را به تاسی از مقام معظم
رهبری می رویم که در سخنان اخیر خود فرمودند:صحبت های خود و مطالب خود را بگویید و
نترسید ولی سعی کنید حرف صحیح را بگویید(نقل به مضمون).